Shirk betekent ‘deelgenoot toekennen aan Allah’ en is het tegenovergestelde van Tawhid (Eenheid van Allah). Het is de grootste zonde in de islam.
“En (gedenk) toen Loeqman tegen zijn zoon zei toen hij hem goede raad gaf: “O mijn zoon! Verenig geen anderen in de aanbidding met Allah. Waarlijk! Het verenigen van anderen in de aanbidding van Allah is zeker een grote fout.”1
“Waarlijk, Allah vergeeft het niet als er met Hem deelgenoten worden aanbeden, maar daarnaast vergeeft Hij wat Hij wil, en iedereen die Allah deelgenoten toekent, heeft zeker een afschuwelijke zonde begaan.”2
Hierbij kunnen we en paar voorbeelden van shirk geven:
Het aanbidden van hemelse creaties zoals de zon, de maan de sterren en de natuur.
Een tweede soort shirk houdt in dat er wel in Allah wordt geloofd, maar dat er met andere dingen een deelgenoot aan Hem wordt toegekend. Er wordt dus geloofd dat andere creaties ook goddelijk zijn en goddelijke kenmerken hebben. De Drie-eenheid, die in het christendom is ontstaan, is een voorbeeld hiervan. Want zij noemen profeet Jezus zoon en geloven dat de zoon en heilige geest net als Allah Almachtig en Alwetend zijn.
Een derde soort shirk is dat de Schepper van de werelden als één geaccepteerd, maar tegelijkertijd worden ook andere dingen zoals beelden aanbeden -zijnde als bemiddelaars- om dichter tot Allah te komen. Echter het aanbidden van deze beelden brengt de mens noch goeds noch slechts. Boeddhisten zijn de laagste en meest vernederende soort van shirk. Tijdens de opkomst van de islam was dit soort shirk over de hele wereld verspreid.
Allah heeft in de Koran iedere vorm van shirk ten strengste verboden. In het bijzonder het aanbidden van beelden, planeten, krachten van de natuur, polytheïsme en de Drie-eenheid in het christendom. De Koran heeft de eenheid aan de mens gepredikt.
