Profeet Abraham heeft na zijn verblijf in Babylon (het tegenwoordige Netanja in Palestina) veel plaatsen bezocht. Zijn eindbestemming was Damascus. Daar heeft hij veel mensen kunnen overtuigen van het bestaan van Allah. Het aantal gelovigen in hem en in Allah namen toe. Zij werden de “natie van Abraham” genoemd.
De kern van het geloof van Abraham was het geloven in het feit dat er maar een God is, Allah. Dit wordt ook tawhid genoemd. Helaas zijn deze uitgangspunten en dit geloof op den duur vervaagd bij de arabieren en zijn ze gaan geloven in (stand)beelden. Het geloven in (stand)beelden was onderling heel populair geworden. Echter waren er een aantal mensen die wel hanifi waren (niet te verwarren met hanefieten; volgelingen van de wetschool van het hanafisme) en de fundamenten van hun geloof gebaseerd hadden op tawhid. Een Hanifi is iemand die afstand neemt van bijgeloof en ervan overtuigd is dat Allah één is. Het begrip “hanifi” komt een paar keer voor in de Koran. Dit begrip is voornamelijk gebruikt voor Abraham om aan te duiden dat hij Allah zuiver en schoon aanbad zonder Hem te associëren met andere partners.
Over het begrip hanifi zijn de volgende verzen te raadplegen:
“En wend jouw gezicht tot de godsdienst als een Hanief en behoor niet tot de veelgodenaanbidders.” 1
“Vervolgens openbaarden Wij aan jou (o Mohammed): “Volg de religie van Abraham, als een Hanief.” En hij (Abraham) behoorde niet tot de veelgodenaanbidders.” 2
Profeet Abraham wordt in de islam gerefereerd als de vader van de profeten. Hij had twee zonen, Isaak en Ismaël. Vanuit Isaak kwamen generaties voort met nobele profeten zoals Mozes en Jezus. Vanuit Ismaël kwam de allerlaatste profeet voort, namelijk Mohammed (vrede zij met hem). Profeet Mohammed is niet een willekeurige herder uit Arabië die plots met verzen aankomt, hij is een afstammeling van profeet Abraham.
